Dużymi krokami zbliża się przyjęcie Polski do NATO. Ale pojawił się mały problem - sztab w Genewie stwierdził, że polski krok defiladowy nie spełnia norm NATO. Wysłano więc specjalistę, który miał pokazać Polakom właściwy krok. Jednak zostaje on napadnięty i służby polskie muszą sobie radzić same. Rozpoczyna się burzliwa dyskusja na temat właściwego kroku defiladowego. (za www.filmpolski.pl)

Polskie służby specjalne dowiadują się sobie tylko wiadomymi sposobami, że w sztabie NATO w Brukseli słyszy się głosy niezadowolenia co do kroku defiladowego naszych wojsk. Wobec starań o rychłe przyjęcie naszego kraju do paktu, sprawa nabiera wyjątkowego znaczenia. Niestety, łącznik NATO, który miał z Brukseli przywieźć informacje konkretyzujące to niezadowolenie, dotarł wprawdzie do Polski, lecz został napadnięty i pobity przez skinów. W tej sytuacji na najwyższym szczeblu odbywa się narada, której uczestnicy mają rozstrzygnąć dylemat: jakim krokiem wejdziemy do NATO? W naradzie uczestniczą wojskowi - od prostych żołnierzy po generałów - choreografowie, dziennikarze i różnego rodzaju specjaliści dobrani według, jak się okazuje, dość dziwnego klucza. Kolejne wystąpienia, a także konkretne propozycje nowego kroku defiladowego, rozpętują burzliwą dyskusję. W jej szczytowym punkcie nadchodzi poufna wiadomość, że w Genewie uważają, iż nasz krok defiladowy jest zbyt agresywny i zupełnie nie pasuje do pokojowego charakteru paktu. Na szczęście nasi fachowcy są przygotowani na wszystko.
[filmpolski.pl]

Film dość długo przestrzega reguł reportażu telewizyjnego, zgodnie z bardzo poważnym punktem wyjścia: agent naszych służb specjalnych, podczas niedawnego pobytu w sztabie NATO w Brukseli zdobywa wiadomość, że władze paktu oczekują zmiany kroku defiladowego, obowiązującego w polskiej armii. Powołana więc zostaje komisja, mająca wypracować nowy krok, którym wejdziemy do Europy. W jej skład wchodzą teoretycy i praktycy wojskowości, reżyserzy, aktorzy, dziennikarze, tancerze, choreografowie, a także bioenergoterapeuci, które to słowo okazuje się niemożliwe do wymówienia. Scena zebrania tej komisji nie pozostawia już wątpliwości, że mamy do czynienia z przebraną za reportaż – komedią. Film jest najbardziej udaną realizacją nowej formuły filmu telewizyjnego, wypracowywanej przez Piwowskiego w latach 90. – na pograniczu happeningu i satyry politycznej.